طبق آمار جدیدی که اخیرا اعلام شده ، جمعیت جوان 15 تا 29 ساله کشور تا این اواخر به 22 میلیون و خرده ای (که خرده اش می شود 583 هزار و 637 نفر!) رسیده که از این میان ، 27درصد جوانان تهرانی در خانه های مجردی زندگی می کنند. از آنجا که باید همیشه نیمه پر لیوان را دید و مثبت نگاه کرد؛ به نظر ما این 27 درصد جوانان تهرانی رو به رشد، ممکن است به خاطر مسائل زیر در خانه های مجردی زندگی نمایند: احتمال شغلی: می خواهند روی پای خودشان بایستند و از پای خودشان برای گذران زندگی استفاده کنند. خیلی ها پای استقلال حاضرند خونشان را هم بدهند. احتمال علمی: چون محیط بیشتر خانواده های ایرانی شلوغ و پر از رفت و آمدهای مختلف و گرفتاری های جورواجور است ؛ لذا خانه مجردی این امکان را برای جوان فراهم می کند که به نحو احسن ، روی چیزهایی که می خواهد مطالعه نماید و تمرکز کافی کند. کتاب در خلوت ، خواندن دارد. شلوغ باشد، آدم خواندنش نمی آید. احتمال غذایی: چون طبیعت جوانان ما، خیلی حساس و ظریف است و هر غذایی به مزاج آنها نمی سازد، برای فرار از غذاهای نسل آبگوشت و حفظ رویکردی غذایی به سمت پیتزا و لازانیا و امثالهم ، خانه خود را جدا می کنند تا بتوانند دستپخت خودشان را بخورند. احتمال معنوی: برخی از جوانها به حدی محجوب و با معنویت هستند که آدم حظ می کند نگاهشان کند. اینان بعضا به خاطر این که کارهای خوب و خیرشان جلو چشم دیگران صورت نگرفته و ریایی نشود، خانه خود را جدا می کنند تا خالصانه و با خیال راحت کار خوب بکنند. احتمالات انحرافی: ما به همین احتمالات اصلی که عرض کردیم ، معتقدیم و هرگونه احتمال دیگری را غیراصلی و انحرافی می دانیم.
